Moederliefde. Met zorgzame aandacht heeft Françoise Lefèvre (1942) over haar vier kinderen gewaakt, maar het meest toch over haar Kleine Prins. Sylvestre, zoals zij hem noemt, sinds hij zich bevrijd heeft van zijn eerste voornaam om te ontsnappen uit die autistische klem. Zes jaar is hij nu, moeilijk te doorgronden, maar zij zal hem redden, 'twee wezens verdwaald in een sneeuwstorm'. Wat dan de nodige problemen oplevert, en zeker met de boze buitenwereld. Die misprijzende blikken, die vooroordelen, wanneer Sylvestre in gillende woede uitbarst of de kleuterschool 'stom' noemt. Daarnaast is zij als schrijfster ook verzonken in de geschiedenis van zangeres Blanche. Zoals aan Blanche een dodelijke ziekte knaagt, zo voelt moeder Françoise zich opgeslokt door haar zoon, slinkt haar energie, maar blijkt de overwinningsdrang uiteindelijk toch het sterkst. Aldus getuigt zij van haar liefdevolle inzet, sublimeert zij haar onmacht. In het nawoord zegt haar zoon, die in 'De keizer, dat ben ik'* zelf zijn moeilijke jeugd heeft blootgelegd, zijn moeder dank voor al die ondervonden liefde. Verberg tekst